راه اندازی ایستگاه های فضایی بادی به بزرگی یک استادیوم
به گزارش بی بی سرور، یک استارتاپ می خواهد ماژول یک ایستگاه فضایی را در یک سفر اشتراکی با اسپیس ایکس در سال ۲۰۲۶ به فضا پرتاب کند.
به گزارش بی بی سرور به نقل از ایسنا، معماری بادی مبحث قابل توجهی در سکونت های آینده در فضا در نظر گرفته می شود. منطقی است که مواد قابل انبساط را میتوان به راحتی در داخل سفینه فضایی ذخیره کرد، به صورت ایمن بسته بندی کرد تا فضای کمتری را اشغال کند و آنها را ارزان و آسان برای استقرار، چه در زمین و چه در مدار حمل کرد.
به نقل از آی ای، استارت آپ مکس اسپیس(Max Space) اخیرا برنامه های بلندپروازانه ای را برای توسعه ماژول های بالن مانند بادی قوی که می توانند به ایستگاه های فضایی «به اندازه استادیوم» تبدیل شوند، اعلام نموده است.
این ماژول ها در فضا امکان دارد جایگزینی برای ایستگاه های فضایی تجاری در مقیاس بزرگ باشد.
این شرکت می خواهد نخستین ماژول را در مسافرت اشتراکی با اسپیس ایکس در سال ۲۰۲۶ پرتاب کند.
این ایستگاه فضایی را میتوان در یک پرتاب سرهم کرد
هدف مکس اسپیس ایجاد زیستگاه های فضایی قابل گسترش برای افراد با قابلیت حمل باکیفیت و حجم زیاد و هزینه نگهداری و ورود به فضای کم است.
ساخت یک ایستگاه فضایی کاملا کاربردی نیازمند کار است. برای مثال، ساخت ایستگاه فضایی بین المللی(ISS) در مدار با بیشتر از ۴۰ سفر بین سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۱ تکمیل شد. در مجموع، هزینه ساخت آن ۱۰۰ میلیارد دلار بود.
با پیشرفت فناوری، شرکتهای فضایی به نگاههای جدیدی برای ساخت ایستگاه های فضایی چند منظوره در مدار خود روی آورده اند. علاوه بر این، ایستگاه فضایی بین المللی مقرر است در انتها این دهه بازنشسته شود. بنابراین، مسابقه برای ساخت و استقرار یک ایستگاه فضایی کاربردی پیش از بازنشستگی آن، سرعت بیشتری پیدا می کند.
این شرکت می گوید: مکس اسپیس می تواند معادل ۲۰۰ میلیون دلار حجم مکعب ایستگاه فضایی بین المللی را در فضا فراهم آورد.
این شرکت می خواهد کل ساختار را در یک پرتاب راه اندازی کند. این مخازن تحت فشار قابل انبساط در مدار پایین زمین به ساختارهایی با مقاومت بالا تبدیل می شوند. تا سال ۲۰۳۰، مکس اسپیس امیدوار است که زیستگاه های مقیاس پذیر در فضاهایی از ۲۰ مترمکعب تا ۱۰۰۰ مترمکعب داشته باشد.
چه چیزی این ماژول را محکم می کند؟
این سازه های قابل گسترش بر روش «معماری ایزوتنوئیدی» تکیه دارند.
این روش به بخش فیبر ساختار اجازه می دهد بدون مهار شدن باقی بماند، به این مفهوم که توسط عناصر اطراف محدود یا مهار نمی گردد. این آزادی، الیاف را قادر می سازد تا هندسه یا شکل ایده آلی به خود بگیرند که قابلیت تحمل بار آنها را به حداکثر می رساند.
علاوه بر این، این شرکت از یک رویکرد جدید برای ایمن تر و قوی تر کردن این ماژول جهت استفاده انسانی نسبت به ماژول های سفت و سخت معمولی استفاده می نماید.
لازم به ذکر است، در این معماری از یک سیستم چند لایه محافظ بالستیک مبتنی بر فیبر با انعطاف پذیری خیلی بیشتر از آلومینیوم و تیتانیوم استفاده شده است. این شرکت پیشبینی می کند که در نهایت، این ماژول ها بتوانند انسان ها را در ماه و مریخ مستقر کنند.
مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب